کد مطلب:36169 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:126
«و تلخی نومیدی، از دراز كردن دست نیاز به سوی مردم بهتر است». نكته ای بسیار جالب است. و خلاصه میخواهند بفرمایند: یاس از عطاء مردم و نومیدی از احسان و انعام دیگران در كام انسان تلخ و سخت است ولی این تلخی و ناراحتی بهتر از آن است كه دست حاجت و نیاز به سوی دیگران دراز كند و از مردم كمك بخواهد و چشم انتظار احسان و بذل و بخشش دیگران باشد. [صفحه 205] آری! طلب كردن و اظهار حاجت و نیازمندی نمودن، خود ذلت و زبونی برای نفوس عالیه و تربیت شدگان است و تلخی آن در كام انسانهای زبده و بزرگ منش، بهمراتب از تلخی نومید گردیدن از عطاء مردم بیشتر است و از اینرو انسانی كه از عقل و خرد صحیح و دست نخورده ای برخوردار باشد تلخی یاس را پذیرفته و تحمل می كند ولیكن هرگز تحمل باز ذلت آور حاجت خواهی از دیگران را نخواهد نمود آزادمنشان، تن به محرومیت داده ولی اظهار حاجت در نزد مردم، برای آنان قابل قوبل نخواهد بود.
(و مراره الیاس خیر من الطلب الی الناس)
صفحه 205.